به گزارش قدس آنلاین، زیر آسمان فریدونکنار، تالاب را می پاییدم؛ جادوی تصاویر شده بودم؛ مسحور اکوسیستم منقش به مرغان مهاجر.

جمع پرنده ها جمع بود آنجا... جمع بالداران سرمست پرواز و پرشویی... هکتارها آب و پرنده داشت قاب ذهنی ام را سرخوش می کرد؛ جوانه می زدم؛  طعم آوازشان را می چشیدم و پاییز لبریز از قو و اردک و فلامینگو دست و پا می کردم برای خودم، که در چند قدمی ام صدایی برخاست: سلام آدمیزاد! به جای کنجکاوی و تعجب لطفاً به مهاجری بخت برگشته، دل بده.

می دانم قصه مان را از برید؛  اینکه از کجا، چطور و چرا رسیده ایم به تالاب؛ پس از آنجایش می گویم که خیال مان خام بود؛ از آنجایش که فکر می کردیم فصل سرما را رَد می کنیم و می رسیم به سرپناه معتدل، به آشیانه امن؛ بی خبر از اینکه فرود می آییم در دیار دوست نداران محیط زیست.

جایی که ما را به چشم صید می بینند و بزودی تراژدی خون به راه می اندازد صیاد. سودجو. دلال.

آهای آدمیزاد! دیدم شما، ما را عزیزکانم صدا می زنید با خودم گفتم قبل از اینکه مثل دوستانم در بساطِ تلخ «گذر»، «کِرِس» و «دوما» محو شوم، بیایم حداقل به شما بگویم: خوب نکردید با ما که جزیی از طبیعت ایم.

اگر دوست مان ندارید لااقل بال برگشتن مان را نشکنید و تالاب های مهربان را بدنام نکنید. درست است که ما از «شب دام» و «اسلحه» بو نمی بریم اما این قتل عام های دسته جمعی، نسل مان را منقرض می کند.

این وسط حیف از بومی های دلسوز و عاشق... اما چه می شود کرد که همیشه، تَر و خشک با هم می سوزند!

نمی دانید چه داغ سنگینی نشسته بر قلب مان... شما که پرنده نیستید... میهمان نیستید و خانواده هایتان را گم نکرده اید در دامگاه صاحبخانه... شما که بی قرار جماعتی نیستید که قرار است مایل ها تا آبگیری پرواز کنند که در هر گوشه اش مرگ در کمین نشسته است.

صدا  قطع می شود. غمگین و سردرگم، دوروبرم را می چرخم. اثری از پرنده دلشکسته نیست. جای هزار شکارچی، از درون ترک می خورم و از خجالت نمی توانم چشم بدوزم به پرندگان بیگناهی که شمال را زیبا کرده و به خانه مان پناه آورده اند.

ترجیح می دهم مثل قویی که سر فرود برده در آب، شال گردن پیچ کنم چشم های سرخم را و ساعت ها توی تالاب به واگویه بگویم: کاش برای پرنده ها خط و نشان نکشیم و سلاخ نباشیم. اصلا مگر میزبان ها خودشان به میهمانی نمی روند!؟

انتهای پیام /